Ostatnie Sopockie ptaszyska

Kiedy robiłam te zdjęcia, zostałam sama w Trójmieście. Wszyscy wyjechali... Wszystkie uczelnie skończyły rok akademicki, prócz mojej. W czasie gdy powstawały pierwsze wpisy na tym blogu, samotność była dla mnie wolnością i brakiem zobowiązań. Dziś znów zostałam sam na sam z 4 ścianami. Od czasu do czasu pod nogami przemknie mi krokodyl, albo biały futrzak naskoczy na mnie. Ale to nie to samo co kręcący się wokół dwunóg.

Jak ten czas biegnie.

Wczoraj 19 lipca minęły 33 miesiące... 

Zostało mi niewiele ponad miesiąc wakacji. A jeszcze nie zdążyłam się całkowicie zainstalować w domu. Jeszcze pomiędzy moimi szpargałami szumi sopocka bryza... 

A zdjęcia w komputerze nadal czekają na moje zainteresowanie nimi i na razie się nie doczekają. Mój piękny prezent urodzinowy obraził się na mnie i pojechał na gwarancję. Póki co moją porządną mychę zamieniłam na chomika mojej mamy, a jak wróci z wyjazdu to znów zostanę bez gryzonia...

Elektronika zawsze robi na złość. Aparat zacina się zawsze kiedy ważny jest czas reakcji fotografa, telefon rozładowuje się kiedy musisz pilnie zadzwonić a komputer odmawia współpracy kiedy potrzebujesz coś na niem zrobić... 

Teraz do tej litanii doszedł mój telefon. Leżąc w nocy i się ładując u szczerbił sobie szkło które chroniło jego wyświetlacz. 

Co następne? Prostownica zechce być suszarką i zamiast nagrzewać płytki zacznie dmuchac powietrzem i suszyć włosy? 

Nie przepadam za ptaszorami, szczególnie po ostatniej przygodzie z panem łabędziem. Jednak mewy są cudowne i bardzo fotogeniczne. A z perspektywy obiektywu 55-300 całkowicie niegroźne. 

Tak łatwo jest się przyzwyczaić do drugiej osoby obok, a tak ciężko znów żyć bez niej.